Met de komst van de Corvette uit 1966 na het recente, overweldigende succes van General Motors met de 427 Sting Ray, bestond er geen twijfel over dat het nieuwste Corvette-model big-block-motoren zou blijven hebben.

Deze ommekeer in de gebeurtenissen was nogal interessant, vooral gezien het eerdere besluit van het GM-management dat geen enkele autolijn kleiner dan een model op ware grootte een motor van meer dan 400 kubieke inch zou vervoeren. Misschien gelukkig voor de Corvette was het Carroll Shelby’s tweezits Cobra, die zijn eigen 427 kubieke inch V8-motor had, die de meningsverandering veroorzaakte.

Chevrolet had nu het gevoel dat het ook een motor van 427 kubieke inch nodig zou hebben, en dat werd werkelijkheid voor het modeljaar 1966.

Hoewel het in feite een motor van 396 kubieke inch was met een grotere boring van 4,25 inch, kwam de nieuwe 427 big-block-motor in twee vormen: de relatief milde L36, die een hydraulische nokkenas had en 390 pk produceerde bij 10,25: 1 compressie, en de werkelijk ontzagwekkende L72, een motor van 425 pk met 11:1 compressie, grotere inlaatkleppen, een grotere Holley carburateur met vier cilinders op een aluminium spruitstuk, mechanische klepstoters en hoofdlagerkappen met vier gaten (in plaats van twee gaten).

Gezien het feit dat, vooral in de jaren zestig, het motorvermogen soms opzettelijk werd onderschat, is het niet onredelijk om aan te nemen dat het vermogen van deze twee motoren dichter bij respectievelijk 420 en 450 pk lag.

Er waren beperkingen aan het bestellen van de big block 427 kubieke inch-motor. Eerst moest hij besteld worden in combinatie met Positraction en de close-ratio Muncie vierversnellingsbak. Het vereiste ook dat de Corvette was uitgerust met een verbeterde ophanging, vergelijkbaar met de opstelling op het 396-pakket. Ten slotte vereiste het stevige, kogelgestraalde halve assen en U-gewrichten, evenals een radiator en carter met een grotere capaciteit.

De introductie van de big-block V-8-motor sprak tot de verbeelding van Corvette-consumenten over de hele wereld, en in een mum van tijd overtrof de vraag naar big-blocks die van de conventionele 327 small block Chevy-motor ver.

Als gevolg hiervan werden de motoropties voor kleine blokken teruggebracht van vijf naar twee voor het modeljaar 1966, waarbij alleen de versies met 300 pk (L75) en 350 pk (L79) beschikbaar bleven voor potentiële consumenten. Zelfs onder de eerdere small-block-opties die beschikbaar waren op eerdere Corvettes, waren deze twee motoren misschien wel de beste allround-motoren.

Bovendien kunnen beide worden gecombineerd met de Powerglide-automaat, de standaard handgeschakelde drieversnellingsbak of een van de optionele handgeschakelde vierversnellingsbak.

Met uitzondering van de dramatische nieuwe reeks motorkeuzes, was er weinig anders dat als “nieuw” werd beschouwd voor het modeljaar 1966.

Er werden kleine wijzigingen aangebracht aan het uiterlijk van de Corvette. Ten eerste werd de voorkant van de Sting Ray enigszins gewijzigd met de introductie van een “eierkrat” -grille-inzetstuk dat de eerder geïnstalleerde horizontale balken verving.

Gerestylde wieldoppen werden geïntroduceerd samen met een geheel nieuwe rocker trim. Ook verloor de coupé zijn op het dak gemonteerde afzuigopeningen, die in eerdere modeljaren inefficiënt waren gebleken.

Ten slotte werden minder opvallende upgrades geïntroduceerd, zoals de toevoeging van “Corvette Sting Ray” -scripts op de motorkap en de introductie van standaard achteruitrijlichten.

Evenzo bleef het interieur vanaf 1965 grotendeels ongewijzigd. Het elektrische ventilatiesysteem in het interieur werd geschrapt (in combinatie met de eerder genoemde ventilatieopeningen aan de buitenkant), er werden extra plooien toegevoegd aan de kuipstoelen van de Sting Ray, er werden chromen deurgrepen geïntroduceerd, hoofdsteunen werden optioneel gemaakt, en een met vinyl bedekte hemelbekleding van schuim verving de eerder gebruikte vezelplaat.

Gezien het feit dat dit een van de enige opmerkelijke veranderingen tussen 1965 en 1966 was, was er redelijk wat speculatie dat er een geheel nieuwe Corvette gepland stond voor 1967.

Consumenten vonden dat de nieuwe Corvette, vooral een die was uitgerust met de 427 big-block, alle verfijning had die hij nodig had. De 427 Sting Ray was een verbazingwekkend snelle auto, met 0-60 tijden van slechts 4,8 seconden, 0-100 mph tijden van 11,2 seconden, en een topsnelheid van 140 mijl per uur (mits goed uitgerust met de korte 4.11:1 versnelling. ) Zelfs in auto’s die waren uitgerust met de iets minder sensationele verhouding van 3,36:1, was de Corvette nog steeds in staat om 0-60 tijden van 5,4 seconden te rijden met een staande kwartier van 12,8 seconden bij 182 mijl per uur (bron Car and Driver).

Hoe indrukwekkend die cijfers ook waren, de bedoeling van de 427 kubieke inch-motor was geweest om de Shelby Cobra frontaal te ontmoeten en hem een ​​stevige concurrentie te bezorgen. Maar ondanks het duizelingwekkende aantal pk’s en de indrukwekkende prestatiecijfers bleef het een feit dat de Corvette een halve ton zwaarder was dan de Shelby Cobra, dus zelfs met hetzelfde aantal pk’s werd hij als minder dan een bedreiging beschouwd. Toch ging de Corvette niet met lege handen naar huis. De Corvette behaalde nog steeds een aantal overwinningen in langeafstandsraces, waaronder de 12e plaats algemeen in de GT-klasse van het team van Penske.

1966 Corvette Technical Specifications ( USA)

1966 Corvette Powertrain Specifications

Clutch

Powerglide Automatic Transmission RPO M35/ Gear Ratios

1966 Corvette Wheels, Suspension & Brakes